Muziekjaar 2013: Oktober

Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb.

Het is al een week november, maar toch wil ik de muziek van de maand oktober nog kort bespreken. Aan bod komen albums van Arcade Fire, Revere en Lorde.

Arcade Fire - Reflektor
Het eerste wat opvalt aan Reflektor is dat het swingender klinkt dan ooit tevoren. Mede door de stuwende Haïtiaanse drums en opmerkelijk aanwezige bas worden op de eerste helft van het album heerlijk aanstekelijke nummers gecreëerd, zoals 'We Exist' (horen we daar nu Billy Jean-invloeden?) en 'You Already Know'. De invloed van James Murphy (LCD Soundsystem) is duidelijk hoorbaar in de elektronische ondertonen van de muziek. Wees echter vooral niet bang dat de gitaren verdwenen zijn, want 'Normal Person' is bijvoorbeeld weer een ouderwets rocknummer. Je zou het een gimmick kunnen noemen om van een album van normale lengte een dubbelalbum te maken, maar het heeft op 'Reflektor' duidelijk een functie. Waar de eerste helft aanstekelijk en dansbaar is, is de tweede helft experimenteler, langgerekter en vooral melancholischer. Toch zijn de Caribische ritmes ook hier nooit ver weg: 'Awful Sound (Oh Eurydice)' heeft bijvoorbeeld een fijne combinatie van snelle ritmes en langzame melodieën. De combinatie van de twee mini-albums maakt van Reflektor een spannend album dat met elke luisterbeurt intrigerender wordt. Het is een feest om telkens iets nieuws in de muziek te ontdekken.
Favoriet nummer: 'We Exist' (naast de nog steeds erg fijne single 'Reflektor')

Revere - My Mirror / Your Target
Ik schreef al het een en ander over Revere in mijn recensie van hun concert in Rotown. Hoewel hun eerste album, Hey Selim!, nog steeds mijn voorkeur heeft, is ook My Mirror / Your Target de moeite waard. Laatstgenoemde ligt wat gemakkelijker in het gehoor en is ook radiogevoeliger: het is mij een raadsel waarom 'We Won't Be Here Tomorrow' nog niet opgepakt is door zenders als 3FM. De toon wordt meteen gezet met 'I Won't Blame You', een nummer dat een mooie opbouw kent en een graadmeter is voor de rest van het album. Een viool, cello en het warme stemgeluid van Stephen Ellis zorgen ervoor dat de band een kenmerkend geluid heeft en niet vervalt in standaard rocknummers. Hoe aanstekelijk de uptempo nummers ook mogen zijn, de grootste kracht van Revere ligt nog steeds bij de gevoelige en rustige nummers. Op het vorige album was daar het prachtige 'The Escape Artist', op dit album valt vooral 'Maybe We Should Step Outside' op. Het moge duidelijk zijn: ik ben fan van Revere.
Favoriete nummers: 'Maybe We Should Step Outside' en 'I Won't Blame You'

Lorde - Pure Heroine
Het nummer 'Royals' is niet te missen: of je nu luistert naar de radio, kijkt naar de televisie (een zekere reclame) of surft op het internet, het slimme nummer duikt overal op. Het meisje achter de hit is Lorde, oftewel de Nieuw-Zeelandse Ella Yelich-O'Connor. Het meisje, ze is op de dag af 17, heeft een opvallend volwassen stemgeluid en lijkt muzikaal gezien een beetje op Lana del Rey. Het album is aanstekelijk, maar heeft aan de andere kant genoeg donkere randjes om het voor een langere tijd interessant te laten blijven. 'Royals' blijft vooralsnog wel verreweg het beste nummer. De andere nummers zijn niet allemaal even hoogstaand, maar dat kun je misschien ook niet verwachten op een debuutalbum van zo'n jonge artieste. Het is afwachten of ze er met een tweede album nog een schepje bovenop kan doen. Voor nu is ze in ieder geval een verademing tussen de Mileys van de muziekwereld.
Favoriet nummer: 'Royals' (en vooral live bij Jools Holland)

Revere @ Rotown, Rotterdam

Hoe de Londense band Revere in Nederland terecht is gekomen is een bijzonder verhaal. Een Nederlandse muziekliefhebber zorgde voor bekendheid van de band in zijn kennissenkring en via via tekende de band bij V2 Benelux: de eerste stap naar het Europese vasteland. Het concert in Rotown is de vuurdoop van het nieuwe album My Mirror / Your Target, dat door crowdfunding tot stand is gekomen. Zanger Stephen Ellis benadrukt tijdens het concert dat ze nooit verwacht hadden in Nederland op te zullen treden. En dat is te zien, want het plezier straalt van de band af.

De muziek van Revere is lastig te omschrijven, omdat ze hun inspiratie halen uit veel verschillende genres en artiesten. Het is een soort combinatie van Editors, Arcade Fire en Get Well Soon, aangevuld met elementen uit de postrock. Het gevolg is een set die veel afwisseling kent met aan de ene kant nummers die niet zouden misstaan in een stadionconcert en aan de andere kant rustige nummers die je aan de lippen van Ellis laten hangen. Mede door een viool en cello wordt een vol geluid gecreëerd.

Het podium is volledig gevuld door de zevenkoppige band, die live als achtste muzikant ook nog een trompettist meeneemt. Ondanks de weinige ruimte stuiteren de bandleden bij de uptempo nummers het podium over. Van die uptempo nummers, zoals het aanstekelijke ‘We Won’t Be Here Tomorrow’, moet de band het vanavond vooral hebben. Dat ligt niet aan hun muzikale kwaliteiten, maar aan de herrie vanuit het publiek. Zonde, want daardoor komt het prachtige ‘What Am I If I’m Not Even Dust’ live niet goed tot zijn recht.

Een groot probleem is dat het geluid slecht afgesteld is: de leadzang is amper te horen als de muziek aanzwelt. Zo valt ook de cover van Depeche Mode’s ‘Enjoy the Silence’ in het water. Tijdens rustige nummers is goed te horen dat het warme stemgeluid van Ellis de muziek met gemak kan dragen, maar tijdens hardere nummers blijft daar weinig van over.

Hoogtepunten van de set zijn de indrukwekkende samenzang bij ‘Don’t Look up, Hannah’ en het prachtige ‘The Escape Artist’, dat een perfecte afsluiter van de avond is. De betovering blijft uit, maar dat kunnen we de band zelf niet kwalijk nemen. Als de sympathieke Britten wat meer naamsbekendheid krijgen gaan we ze zeker terugzien in grotere zalen.

Setlist:

• Code
• I Won’t Blame You
• Keep This Channel Open
• As the Radars Sleep
• Throwing Stones
• Enjoy the Silence
• A Road from a Flood
• Don’t Look up, Hannah!
• Fold up your flag
• We Won’t Be Here Tomorrow
• These Halycon Days
• What Am I If I’m Not Even Dust
• Maybe We Should Step Outside
• Tadoma

Toegift:

• The Escape Artist

Bron: ROAR E-Zine

Muziekjaar 2013: September deel 2

Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb.

Dit keer bespreek ik een aantal albums van de maand september, namelijk Arctic Monkeys, De Staat, Goldfrapp, London Grammar, Elvis Costello and The Roots en Agnes Obel.

Arctic Monkeys - AM 

Horen we daar nu echt koortjes en gepolijste nummers? Jazeker, de Arctic Monkeys klinken op dit album weer anders dan op de voorgaande vier. Het geheel is catchy en tegelijkertijd alternatief. De nummers liggen allemaal makkelijk in het gehoor en blijven snel hangen, maar door de zware riffs en snelle drums blijft het geluid toch kenmerkend alternatief. Het ouderwetse, stampende geluid komt eigenlijk alleen in 'R U Mine?' naar voren, en wordt afgewisseld met opvallend veel rustige nummers. AM kan verwijzen naar de initialen van de band, maar ook naar de ochtenduren. Een goed passende titel, want eigenlijk is dit de versie van Arctic Monkeys die ook geschikt is voor de uren waarop je nog niet helemaal van je slaperigheid verlost bent.
Favoriet nummer: 'Do I Wanna Know'

De Staat - I_Con 

De Staat is een band die continu bezig lijkt te zijn zichzelf te vernieuwen. Het album Machinery klonk voller en afwisselender dan het eerste album, Wait for Evolution. De nieuwe plaat, I_Con staat vol met experimentele nummers. Synthesizers, gastvocalen van Janne Schra, deuntjes die eerder op De Speeldoos thuis lijken te horen en Afrikaanse invloeden: het is er als je goed luistert allemaal op terug te vinden. Het resultaat is een album dat alle kanten op vliegt en toch op de een of andere manier klopt. Ik ben aangenaam verrast door deze gekke plaat.
Favoriet nummer: 'Devil's Blood'

Goldfrapp - Tales of Us
Het duo Goldfrapp is vooral bekend van catchy synthpop nummers als 'Ooh La La'. Eens in de zoveel tijd leveren ze echter ook een rustig album af, en dat zijn precies de albums die ik kan waarderen. Ik vind dat de aparte stem van Alison Goldfrapp zonder elektronica veel beter tot zijn recht komt. Het album Tales of Us is tot mijn grote genoegen zelfs een bijna akoestisch album. Het album staat vol interessante verhalen die op een intieme manier verteld worden. Net als bij alle andere albums van het duo geldt dat je er van moet houden. Als je het prachtige 'Drew' kunt waarderen zal ook de rest van het album je bevallen.
Favoriet nummer: 'Drew'

London Grammer - If You Wait
Als de vocalen sterk genoeg zijn hoef je weinig ingrediënten aan de muziek toe te voegen. Dat blijkt wel uit het debuutalbum van de band London Grammar. De jonge Hanna Reid heeft een krachtige en bijzondere stem. Het album is vrij rustig en heeft weinig scherpe randjes, maar op de één of andere manier heeft het een betoverende werking. Je zou kunnen zeggen dat het een kruising is tussen de zang van Florence Welch en de instrumentatie van The xx. Een klein minpuntje is dat de nummers veel op elkaar lijken en je dus wel van de stijl moet houden. Een knap debuutalbum dat ik nog vaak zal luisteren.
Favoriet nummer: 'Waisting My Young Years'. 

Elvis Costello and The Roots - Wise Up Ghost
Dit is een opvallende combinatie, die verrassend goed werkt. The Roots is een hiphop/soulgroep, die vooral bekend is van 'The Seed', en Elvis Costello is een singer-songwriter, die vooral bekend is van zijn cover van 'She'. Het resultaat van de samenwerking is een vijftiental retro groovy nummers. Het ligt allemaal erg lekker in het gehoor en het is bijna onmogelijk om er stil op te blijven zitten. De instrumentatie van The Roots zet een perfecte sfeer neer. De stem van Elvis Costello is echter een hate it or love it ding, waardoor je dit album fantastisch vindt óf er niks van moet hebben. Ik kan zijn losse manier van zingen wel waarderen en word dus heel blij van deze samenwerking.
Favoriet nummer: 'Walk Us Uptown'

Agnes Obel - Aventine
Er is een vrij duidelijke scheiding te maken in de albums van deze maand. De ene helft bestaat uit catchy, rockende en intrigerende popmuziek, terwijl de andere helft bestaat uit rustige popliedjes. Gek genoeg vallen onder het tweede gedeelte alleen maar zangeressen. Agnes Obel is vooral bekend van het nummer 'Riverside'. Haar geluid opnieuw uitvinden doet ze op deze plaat niet, maar het is wederom een perfecte herfstplaat. De blaadjes vallen van de bomen en het weer wordt onstuimiger: een perfecte setting om je mee te laten voeren naar de sprookjeswerelden die de zangeres creëert. Een piano, een cello en een mooie stem, meer is er niet nodig.
Favoriet nummer: 'Fuel to Fire' (zonder goede link helaas)

Film Score Mix

Uit mijn liefde voor films komt ook een liefde voor scores voort. Tijdens een film draagt de muziek veel bij aan de sfeer, maar ik luister ook graag naar scores terwijl ik druk ben met iets anders: het is de perfecte achtergrondmuziek. Daarom heb ik besloten op 8tracks een mix te maken met een aantal van mijn favoriete nummers uit films en series. Het is een bonte verzameling geworden, met uitersten als Good Bye Lenin! en Django Unchained. 

Film Score Mix from dreamdancer90 on 8tracks Radio.

Muziekjaar 2013: September deel 1

Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb. 

Nu de zomerstop op mijn blog definitief voorbij is vind ik het hoog tijd voor een nieuw experiment. Naast de korte recensies aan het eind van de maand zal ik halverwege de maand met behulp van YouTube filmpjes alvast een voorproefje geven van de nieuwe releases. Welke nummers vallen op en maken nieuwsgierig? Deze maand zijn dat nummers van De Staat, Goldfrapp en Arctic Monkeys.

De Staat krijgt het weer voor elkaar om een nieuw geluid te laten horen. 'Devil's Blood' heeft een melodie die blijft hangen en een fijn sfeertje dat ook in de clip goed naar voren komt. 

Het duo Goldfrapp wisselt catchy synthpop albums af met rustige, bijna folkachtige albums. Het nummer 'Drew' maakt al snel duidelijk welke van de twee het dit keer zal zijn. 

Arctic Monkeys toveren een catchy nummer uit hun mouw dat door de zware gitaarriffs en drums toch onmiskenbaar het geluid van de Britse mannen laat horen. 

Een veelbesproken nummer dat mist in deze lijst is natuurlijk 'Reflektor' van Arcade Fire. Omdat de releasedatum staat op 29 oktober zal dit nummer over een maand pas aan bod komen.