Muziekjaar 2013: Mei en Juni

Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb. Op mijn blog vind je bovendien een bericht over de releases van het tweede kwartaal.

Dit keer bespreek ik een aantal albums van de maanden mei en juni, namelijk The Boxer Rebellion, Daft Punk, The National, Valerie June, Queens of the Stone Age en Sigur Rós.

Mei

The Boxer Rebellion - Promises
Het moge duidelijk zijn dat ik een liefhebber ben van de muziek van The Boxer Rebellion. Het heldere stemgeluid van Nathan Nicholson geeft deze band iets dat andere bands niet hebben. Mijn verwachtingen voor dit album waren dan ook aardig hoog, achteraf misschien wel te hoog. Single 'Diamonds' voorspelde veel goeds, maar de rest van het album heeft me tot op de dag van vandaag niet zo kunnen raken als de oudere albums dat deden. De magie is een beetje verdwenen en dat is ontzettend jammer. Ik hoop dat ze eindelijk een groter publiek gaan bereiken, maar wat mij betreft is de kwaliteit van hun muziek wat afgenomen.
Favoriet nummer: 'Diamonds'

Daft Punk - Random Access Memories 
De prijs voor meest innovatieve en effectieve promotiecampagne van een album gaat dit jaar waarschijnlijk naar Daft Punk. Het is eigenlijk bizar dat alleen een afbeelding van de beroemde helmen van de Fransmannen al zoveel stof op deed waaien. Na de slimme teaser op Coachella was het hek helemaal van de dam: Pharell Williams (N.E.R.D.) en Nile Rodgers (Chic) kwamen opdraven en Daft Punk klonk zowaar funky. Dat laatste werd bevestigd door de single 'Get Lucky', een nummer dat na vele luisterbeurten nog steeds lekker wegluistert. Op het album passeren invloeden uit jazz, funk, soul en disco de revue en dat levert een interessant album op. Het kost enkele luisterbeurten om te wennen aan het geluid, maar het is de moeite waard. Daft Punk is na jaren stilte weer terug en dat bevalt goed.
Favoriet nummer: 'Giorgo by Moroder'

The National - Trouble Will Find Me
Een band die eigenlijk nooit teleurstelt is The National. Als hun donkere en melancholische geluid je eenmaal ingepakt heeft, zul je alle albums die ze uitgebracht hebben kunnen waarderen. Trouble Will Find Me is weinig vernieuwend, maar dat heeft deze band ook niet nodig: never change a winning team. Niet alle nummers zijn even sterk, maar er zitten weer prachtige nummers tussen. Ik vind het lastig een favoriet aan te duiden, omdat er meerdere nummers voor in aanmerking komen. De shortlist bestaat op het moment uit 'Pink Rabbits', 'I Should Live in Salt' en 'Graceless', maar elke keer dat ik het album luister lijkt er weer een ander nummer bij te komen. Eén van de beste albums van de maand en wellicht ook van het jaar. Een aanrader dus.

Valerie June - Pushin' Against a Stone
Na de vele mannen die de luisteraar de laatste tijd mee hebben genomen naar hun muzikale trip naar het verleden, is Valerie June daar om de vrouwen te vertegenwoordigen. Het album varieert van blues en soul tot gospel en folk. Het doel hiervan is waarschijnlijk de veelzijdigheid van deze vrouw, die eruit ziet als een moderne Medusa, ten toon te spreiden, maar het eindresultaat is te wisselvallig. Elk nummer lijkt een andere stijl te hebben, waardoor het album nergens klinkt als een geheel. Als de Amerikaanse in de toekomst haar eigen geluid kan vinden en nummers meer op elkaar aan laat sluiten, gaan we nog veel van haar horen.
Favoriet nummer: 'Workin' Woman Blues'

Juni

Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
Niet alleen Daft Punk had een slimme promotiecampagne, want ook de mannen van Queens of the Stone Age hielden de gemoederen bezig. Langzaam maar zeker werd bekend dat drummer Joey Castillo vervangen zou worden door Dave Grohl (Nirvana, Foo Fighters) en Jon Theodore (The Mars Volta) en dat een hele rits aan artiesten op zou komen draven voor gastbijdragen. De opvallendste namen waren Jake Shears (Scissor Sisters), oud-bassist Nick Oliveri en niemand minder dan Elton John. Net voor de release van het album werd bekend dat zanger en gitarist Josh Homme tijdens een eenvoudige operatie een bijna-dood ervaring had gehad en dat hoor je terug in de indringende songteksten. Het album is vernieuwend en klinkt niet direct als een gemiddelde plaat van Queens of the Stone Age. Tuurlijk, de smerige stonerrock is volop aanwezig in nummers als 'Keep Your Eyes Peeled' en single 'My God Is the Sun', maar de band klonk nog nooit eerder zo catchy ('I Sat by the Ocean') en bij vlagen zelfs rustig ('The Vampyre of Time and Memory') als op dit album. Ik had nooit verwacht dit over Queens of the Stone Age te zeggen, maar ik vind deze plaat geniaal.
Favoriet nummer: 'I Appear Missing'

Sigur Rós - Kveikur
Valtari was voor veel liefhebbers van Sigur Rós vorig jaar een lichte teleurstelling. De nummers kenden geen echte opbouw en klonken meer als ambient dan post-rock. En toen werd de band plotseling weer een trio en was daar 'Brennisteinn', een ruiger nummer met een flinke dosis industrial. Kveikur gaat als geheel weer terug naar het rauwere geluid dat kenmerkend is voor de band en blijft interessant door de afwisseling van rustig en opzwepend werk. Het album lijkt bijna een tegenpool van Valtari te zijn en ik moet zeggen dat het donkere geluid me uitstekend bevalt. De IJslanders bewijzen maar weer eens hoe goed ze zijn in het maken van sfeervolle muziek. Of hun sprookjes nu duister of lichtvoetig zijn, ze overtuigen mij elke keer. Met albums zoals deze groeit Sigur Rós steeds meer uit tot één van mijn favoriete bands allertijden.
Favoriete nummers: 'Brennisteinn' en 'Hrafntinna'

Audrey Niffenegger - The Time Traveler's Wife

'Don't you think it's better to be extremely happy for a short while, even if you lose it, than to be just okay for your whole life?'

Bron: Goodreads

Henry DeTamble is een bibliothecaris en heeft een relatie met Clare Abshire, een kunstenares. Tot zover klinkt het als een standaard romantisch boek. Schijn bedriegt, want dit is het meest onconventionele verhaal dat ik in tijden gelezen heb. Henry heeft namelijk een aandoening waardoor hij op onvoorziene momenten onvrijwillig door de tijd reist. Soms is hij enkele minuten weg, soms zelfs dagen lang en het is voor zijn omgeving onduidelijk wanneer en in welke staat hij terugkomt. 

Door de bijzondere insteek van het tijdreizen heeft dit verhaal een vreemde opbouw. We vliegen van decennium naar decennium en ontmoeten Henry en/of Clare in verschillende levensfases en op verschillende tijdstippen. Stukje bij beetje wordt hun verhaal uit de doeken gedaan en leer je ze beter kennen. Het is wel zaak je aandacht bij het boek te houden, want gebeurtenissen uit Henry's tijdreizen en zijn gewone leven willen elkaar nogal eens beïnvloeden. 

Het tijdreizen zorgt voor een lastige situatie. Hoe leg je uit aan iemand waarom je ineens verdwenen bent en alleen je kleren nog op de grond liggen? En hoe onderhoud je een relatie met iemand die jaren spoorloos kan zijn en dan ineens weer opduikt? Niffenegger gaat lastige vraagstukken niet uit de weg en geeft dit verhaal daardoor een realistisch karakter. Je leest over de ups en downs en het geluk en verdriet van de personages, waardoor ze tot leven lijken te komen. 

Het boek is behoorlijk dik, maar leest door de afwisseling die gecreëerd wordt door de tijdreizen gemakkelijk weg. Ik merkte dat ik meegezogen werd in het verhaal en door wilde lezen om te weten hoe het af zou lopen. Een indrukwekkend boek met een mooi en origineel verhaal. 

Stephen Chbosky - The Perks of Being a Wallflower

'And in that moment, I swear we were infinite.'

Bron: Goodreads

Voor dit boek geldt, net als Harry Potter, dat ik waarschijnlijk één van de laatsten ben die het leest. En voor degenen die het nog niet hebben gelezen: ga het lezen, je zult er geen spijt van krijgen. Charlie is een intelligente freshman in high school en vooral ook een muurbloem, een wallflower. Hij vertelt zijn verhaal door middel van brieven aan een anoniem persoon. Charlie ontmoet Sam en Patrick, een halfzus en -broer, die hem uit zijn isolement proberen te helpen.

Als je hoogstaand proza verwacht, doe je er geen goed aan dit boek te lezen. De brieven zijn geschreven vanuit het perspectief van een vijftienjarige, die ontzettend slim, maar tegelijkertijd ook warrig en onzeker is. Dit zie je terug in zijn brieven: hij heeft de neiging om uit te wijden over schijnbaar onbelangrijke dingen. Deze schrijfstijl zorgt voor een beperkt beeld van de gebeurtenissen, maar ook voor een groot inlevingsvermogen van de lezer in het personage Charlie. Je voelt als geen ander wat voor impact de gebeurtenissen hebben op Charlie en het raakt je als lezer dan ook als hem iets negatiefs overkomt.

Het boek leest ontzettend makkelijk weg. Het taalgebruik is niet ingewikkeld en de situaties zijn tot op zekere hoogte herkenbaar. De verwijzingen naar literatuur, films en muziek geven het boek voor mij een extra dimensie. Vooral omdat ik me kan vinden in de smaak van de personages. Ik krijg spontaan zin om mixtapes te maken en de genoemde boeken te lezen.

Het belangrijkste aspect van het boek is opgroeien, jezelf leren kennen en vooral ook jezelf niet veranderen. Ook al ben je misschien een muurbloem of doe je soms dingen die anderen niet begrijpen, je bent wie je bent en het heeft geen zin om je anders voor te doen. En dat is een waardevolle les.

Gabriel Bruce - Perfect Weather

Het is en blijft een interessant project: de Take Away Shows van La Blogothèque. Bekende en onbekende artiesten doen een intieme sessie op een bijzondere locatie. Soms in een gebouw, soms wandelend door straten. Arcade Fire, Bon Iver, R.E.M., Fleet Foxes en The National zijn enkele voorbeelden van de vele bands die zo'n prachtige opname gemaakt hebben.

Gabriel Bruce is gezegend met een diep stemgeluid, dat doet denken aan Casper Clausen van Efterklang en Matt Berninger van The National. Tot vanochtend had ik nog nooit van de 23-jarige Brit gehoord, maar zijn Take Away Show maakt indruk. Het blijkt maar weer eens dat je weinig nodig hebt om een mooie sessie neer te zetten. 

Bekijk vooral ook de andere Take Away Show van Gabriel Bruce: Sleep Paralysis.