dinsdag 27 november 2012
The Fall - Tarsem Singh
The Fall is een film van Tarsem Singh, bekend van The Cell en Immortals. Het is een visueel spektakel met voortdurende wisselingen tussen fantasie en werkelijkheid. Het acteerwerk van de piepjonge Catinca Untaru is al genoeg reden om de film te bekijken. Het beviel mij goed de film zonder voorkennis te kijken, dus geef ik verder geen inhoudelijke informatie. Wel wil ik graag de opening credits delen, want de combinatie van beeld en geluid is adembenemend.
donderdag 8 november 2012
The Heavy @ Melkweg, Amsterdam
Soul, hiphop, rock en soms zelfs reggae mixen tot één stijl? The Heavy heeft al op drie albums laten horen daar geen problemen mee te hebben. Zonder van de hak op de tak te springen maakt de band zijn eigen mengelmoes van genres. De Britten starten hun tour over het Europese vasteland in de Amsterdamse Melkweg.
Het voorprogramma is in handen van Elle King. Deze 23-jarige Amerikaanse maakt rockmuziek met flinke countryinvloeden. Al snel blijkt dat we hier te maken hebben met een pittige tante. Een ongestemde gitaar zorgt voor zichtbare frustratie en als later ook haar banjo niet goed afgesteld is, volgt er een flinke scheldkanonnade. Ze haalt met een nummer uit naar een Europese “asshole” die haar slecht behandeld heeft en waarschuwt dat het kan gebeuren dat ze haar banjo wegsmijt tijdens het nummer. King’s stem lijkt gemaakt te zijn voor de country: haar raspende en volwassen geluid maakt veel indruk. Van deze dame gaan we meer horen.
The Heavy start wat later dan de planning was, maar dat is de band al snel vergeven. De charismatische zanger Kelvin Selby zorgt er namelijk persoonlijk voor dat iedereen vanaf de eerste minuut een feestje bouwt. Zelden pakt een zanger het publiek zo in dat zelfs het balkon van de Oude Zaal op zijn grondvesten trilt. De overige zes leden van de band, inclusief blazers, staan in dienst van Selby en bespelen hun instrumenten ingetogen. Selby danst en springt het hele optreden over het podium met de microfoon in zijn hand.
Niet alle nummers zitten even ingenieus in elkaar, maar het meezinggehalte is hoog. Selby maakt de show interactief door het publiek bij bijna elk nummer te betrekken. Zo echoot iedereen het refrein van ‘What Makes a Good Man’, huilt als een wolf bij ‘The Big Bad Wolf’ en schreeuwt “Don’t say nothing” als Selby “Got nothing to say?” zingt tijdens ‘Say Nothing’. De bezoekers luisteren als gehoorzame schapen en Selby’s enthousiasme tovert een glimlach op ieders gezicht. De nummers van het nieuwe album The Glorious Dead vallen dus in de smaak, maar ook oude knallers als ‘Ain’t No Place for a Hero’ blijven het goed doen.
Na een daverend applaus, gestamp en een luid “we want more” verschijnt de band op het podium voor een toegift. Tijdens ‘Girl’, opmerkelijk genoeg één van de weinige nummers van de debuutplaat Great Vengeance and Furious Fire, improviseert Selby erop los en past de tekst toe op de dames in het publiek. Het gevolg is dat hij, naar eigen zeggen, voor het eerst zijn tekst vergeet. Daarna volgt de logische afsluiter ‘How You Like Me Now’ en komt er een einde aan een korte, maar explosieve show. The Heavy maakt in een klein anderhalf uur duidelijk dat ze een briljante liveact is en dat haar muziek op deze manier beter uit de verf komt dan op plaat.
Het voorprogramma is in handen van Elle King. Deze 23-jarige Amerikaanse maakt rockmuziek met flinke countryinvloeden. Al snel blijkt dat we hier te maken hebben met een pittige tante. Een ongestemde gitaar zorgt voor zichtbare frustratie en als later ook haar banjo niet goed afgesteld is, volgt er een flinke scheldkanonnade. Ze haalt met een nummer uit naar een Europese “asshole” die haar slecht behandeld heeft en waarschuwt dat het kan gebeuren dat ze haar banjo wegsmijt tijdens het nummer. King’s stem lijkt gemaakt te zijn voor de country: haar raspende en volwassen geluid maakt veel indruk. Van deze dame gaan we meer horen.
The Heavy start wat later dan de planning was, maar dat is de band al snel vergeven. De charismatische zanger Kelvin Selby zorgt er namelijk persoonlijk voor dat iedereen vanaf de eerste minuut een feestje bouwt. Zelden pakt een zanger het publiek zo in dat zelfs het balkon van de Oude Zaal op zijn grondvesten trilt. De overige zes leden van de band, inclusief blazers, staan in dienst van Selby en bespelen hun instrumenten ingetogen. Selby danst en springt het hele optreden over het podium met de microfoon in zijn hand.
Niet alle nummers zitten even ingenieus in elkaar, maar het meezinggehalte is hoog. Selby maakt de show interactief door het publiek bij bijna elk nummer te betrekken. Zo echoot iedereen het refrein van ‘What Makes a Good Man’, huilt als een wolf bij ‘The Big Bad Wolf’ en schreeuwt “Don’t say nothing” als Selby “Got nothing to say?” zingt tijdens ‘Say Nothing’. De bezoekers luisteren als gehoorzame schapen en Selby’s enthousiasme tovert een glimlach op ieders gezicht. De nummers van het nieuwe album The Glorious Dead vallen dus in de smaak, maar ook oude knallers als ‘Ain’t No Place for a Hero’ blijven het goed doen.
Na een daverend applaus, gestamp en een luid “we want more” verschijnt de band op het podium voor een toegift. Tijdens ‘Girl’, opmerkelijk genoeg één van de weinige nummers van de debuutplaat Great Vengeance and Furious Fire, improviseert Selby erop los en past de tekst toe op de dames in het publiek. Het gevolg is dat hij, naar eigen zeggen, voor het eerst zijn tekst vergeet. Daarna volgt de logische afsluiter ‘How You Like Me Now’ en komt er een einde aan een korte, maar explosieve show. The Heavy maakt in een klein anderhalf uur duidelijk dat ze een briljante liveact is en dat haar muziek op deze manier beter uit de verf komt dan op plaat.
Bron: ROAR E-Zine
woensdag 7 november 2012
Ben Howard - The Burgh EP
Vorig jaar kwam het album Every Kingdom van Ben Howard uit. De Brit veroverde menig hart met zijn aparte stemgeluid en mooie folkrockliedjes. Begin november verscheen ineens vier nieuwe nummers onder de naam The Burgh Island EP.
Het eerste wat opvalt is dat de warme hoes van Every Kingdom plaats heeft gemaakt voor een zwart-witte en ietwat kille hoes. Een voorbode voor de muziek? Jazeker: de zomer is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de winter. Na het succes van makkelijk luisterbare liedjes als 'Keep Your Head Up' is dit een verrassende keuze, maar wel één die ontzettend goed uitpakt. De akoestische gitaar is ingeruild voor een elektrische gitaar, wat de nummers direct een ander geluid geeft. Menig fan zal het prachtige 'Oats in the Water' al kennen van zijn concerten en 'Esmerelda' zwierf al een tijdje rond op YouTube. Samen met 'To Be Alone' en 'The Burgh Island', een samenwerking met de Noorse Monica Heldal, zijn het vier perfecte liedjes voor de donkere dagen. Howard laat met deze EP definitief het Top 40 publiek achter zich en slaat een nieuwe weg in. Meer van dit graag!
De volledige EP is te beluisteren op Spotify.
Het eerste wat opvalt is dat de warme hoes van Every Kingdom plaats heeft gemaakt voor een zwart-witte en ietwat kille hoes. Een voorbode voor de muziek? Jazeker: de zomer is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de winter. Na het succes van makkelijk luisterbare liedjes als 'Keep Your Head Up' is dit een verrassende keuze, maar wel één die ontzettend goed uitpakt. De akoestische gitaar is ingeruild voor een elektrische gitaar, wat de nummers direct een ander geluid geeft. Menig fan zal het prachtige 'Oats in the Water' al kennen van zijn concerten en 'Esmerelda' zwierf al een tijdje rond op YouTube. Samen met 'To Be Alone' en 'The Burgh Island', een samenwerking met de Noorse Monica Heldal, zijn het vier perfecte liedjes voor de donkere dagen. Howard laat met deze EP definitief het Top 40 publiek achter zich en slaat een nieuwe weg in. Meer van dit graag!
De volledige EP is te beluisteren op Spotify.
Abonneren op:
Posts (Atom)