De hype rond Lizzie Grant

Ze is al een tijdje een hype op internet. De één hemelt haar op, de ander kraakt haar af. Eerdere pogingen om door te breken mislukten, maar nu is ze één van de meest besproken artiesten. Haar clips en imago zijn overgoten met een retro sausje. Een uitstekende marketingtruc, want als er iets anno 2011 hip is, is het alles wat retro is. Over wie ik het heb? Lizzy Grant, beter bekend als Lana del Rey.

Bron foto: Pitchfork

Ineens verscheen ze overal: op de grootste muziekwebsites ter wereld, op blogs en op 3FM werd ze zelfs uitgeroepen tot megahit. Haar eerste optreden in Nederland, in november van dit jaar, was binnen een mum van tijd uitverkocht.

Ze zou de vleesgeworden American Dream zijn, een arm meisje van het platteland die plotseling ontdekt wordt. Er zit echter een groot label achter haar nummers. En getuige de rijkdom van haar vader zal ze ook niet bepaald arm zijn. Ook opvallend: ouder materiaal is ineens spoorloos verdwenen.

Of er nu iets klopt van het verhaal of niet, feit is dat ze een groot talent is. De paar nummers die ze heeft uitgebracht zijn mooie liedjes met een opvallend stemgeluid. Ik ben toch wel benieuwd waar ze nog meer mee gaat komen!

Bronnen: Pitchfork, Alternative Blog

Florence + The Machine spelen nieuw materiaal

Florence + The Machine was voor mij de ontdekking van 2010. Het debuutalbum Lungs maakte indruk, met schitterende nummers als Rabbit Heart en Cosmic Love. Eind van deze maand komt Florence Welch met het moeilijke tweede album. Hierbij alvast een voorproefje!

Een tijd geleden verschenen al twee nummers van het nieuwe album Ceremonials: What the Water Gave Me en Shake It Out. Afgelopen weekend trad Florence voor het eerst op sinds de aankondiging van het nieuwe album en speelde een aantal nieuwe nummers. Gelukkig voor ons filmde een bezoekster het optreden en plaatste het op YouTube. Dit belooft weer veel goeds voor het nieuwe album!

Bron: Consequence of Sound

Muziek in de schijnwerpers #2: WU LYF

Soms verschijnen er nieuwe bands die daadwerkelijk vernieuwende muziek maken. Bands die, hoe cliché het ook mag klinken, niet in een hokje te plaatsen zijn en een eigen geluid hebben. Dit jaar verscheen er zo’n band, namelijk WU LYF. 

Bron foto: The Guardian

WU LYF (spreek uit als woo life) staat voor "World Unite! Lucifer Youth Foundation". En met die bandnaam is de toon direct gezet. Tel daarbij op dat de band zich grotendeels in mysterie hult en bijna geen interviews geeft, en een kleine hype is geboren. In Nederland blijft het echter nog opvallend stil rondom de band. Ze stonden op de laatste editie van Motel Mozaïque, maar blijven verder nog onbekend. Onterecht? Ja, zwaar onterecht.

De band bestaat uit vier nuchtere jongens uit Manchester, die vooral lol willen maken. Ze geven hun platen uit in eigen beheer. Naast muziek richten ze zich ook op fotografie en kunst, wat ook te zien is op één van hun websites. Ze zien hun band als onderdeel van een coöperatie.

De zanger van de band lijkt in elk nummer zijn stem kapot te willen schreeuwen en is geheel onverstaanbaar. Een aparte combinatie met de indie die ze maken. Toch werkt het, en goed ook. Op de één of andere manier past het in het plaatje van de band. De plaat Go Tell Fire to the Mountain is opgenomen in een kerk. Dit zorgt voor een apart geluid met een soort galm. Wat opvalt is het gebruik van een kerkorgel, niet het meest alledaagse instrument voor een band.

Bijzondere jongens met bijzondere muziek. Wennen aan de stem van de zanger kost een aantal luisterbeurten, maar het is de moeite waard. Luister de muziek en go tell fire!

Bronnen: The Guardian, website WU LYF

Ben Caplan & The Casual Smokers imponeren met charisma

Merleyn was van Ben Caplan en zijn Casual Smokers. Of beter gezegd Smoker, want alleen de contrabassist was erbij. Ben's opmerkelijke uiterlijk en enorme volume zorgden voor een leuke sfeer, waarbij het publiek uit volle borst mee-lalala-de.

Bron foto: website Ben Caplan

De Canadees Ben Caplan is een indrukwekkende verschijning: een grote bos krullen en een enorme baard doen de aanschouwer vergeten dat hij een twintiger is. Hij maakt met zijn Casual Smokers muziek die niet makkelijk in te delen is. Het heeft wat weg van folk, maar ook gipsy lijkt een grote inspiratiebron te zijn. Ben’s belangrijkste instrument is zijn doorleefde whiskystem en de beste man heeft zo’n volume dat een microfoon eigenlijk overbodig is. Verder speelt hij gitaar, banjo en melodica. De drummer staat volgens Ben nog in Canada op een verkeerd vliegveld, dus de enige meegereisde Casual Smoker is de contrabassist Ronald.

Vanaf het eerste moment weet Ben met zijn charisma het publiek mee te krijgen. Wat wil je als je een concert begint met de opmerking dat het nu al het beste concert ooit is, omdat er een fles whisky klaar staat. Het werkt ook in zijn voordeel dat hij de moeite heeft genomen wat Nederlands te leren, zoals “alsjeblieft”, “ik speel de banjo” en “nog een liedje”. Als Ben het publiek oproept mee te zingen, doet men dit dan ook uit volle borst. Ben is verbaasd: “And they told me the people in Holland don’t like to sing-a-long!”

Na een aantal nummers knapt een van de snaren van Bens gitaar. Geen probleem, hij speelt gewoon verder op de banjo. Enkele nummers later lijkt het toch een probleem te worden en last hij een pauze in om zijn gitaar te maken. Na de pauze lijkt het concert wat in te kakken. De nummers beginnen steeds meer op elkaar te lijken en de aandacht van het publiek verslapt. Ondanks dat weet Ben met zijn grapjes de sfeer er goed te houden. De afsluiter brengt het enthousiasme van voor de pauze weer terug. Het publiek zingt vrolijk mee met het nummer Conduit, dat niet zou misstaan in een kroeg vol zeelui. Het publiek vraagt om “nog een liedje” en de mannen spelen dit maar al te graag. Daarna nemen ze onder luid applaus toch echt afscheid van Nijmegen.

Al met al was het een opmerkelijk concert, vooral door de pauze van twintig minuten. De muziek is origineel en Ben Caplan heeft zijn bijzondere stem goed onder controle. Een nadeel is dat de muziek soms wat veel op elkaar lijkt, waardoor het moeilijk is de aandacht erbij te houden. Dit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door het enthousiasme en de verhalen van Ben. Hij is en blijft een aparte verschijning, maar muziek maken kan de beste man!

Bron: 3VOOR12 Arnhem-Nijmegen

Muziek in de schijnwerpers #1: Jamie N Commons

London Calling is altijd een goede graadmeter voor namen die best wel eens groot kunnen worden in muziekland. Zo stonden inmiddels gevestigde namen als Blur, Saybia, Snow Patrol, Editors en Bloc Party in hun beginjaren op het festival in Amsterdam. Daarom rijst de vraag wat voor interessants het festival dit jaar te bieden heeft.

Tuurlijk, lang niet alles wat op London Calling staat maakt de belofte ook waar. Er zijn echter altijd wat veelbelovende artiesten te vinden. Zo kan het dit jaar weleens de editie van Jamie N Commons worden. Hij is in het bezit van een stem die soms wat doet denken aan Tom Waits. Geïnspireerd door blues, gospel en rock maakt hij rauwe rock gecombineerd met wat folk invloeden. Je zou het niet zeggen als je zijn muziek hoort, maar Jamie is nog maar 22 jaar oud. Dat belooft nog wat voor de toekomst. Een naam om in de gaten te houden dus!

The Preacher is de eerste single van de EP The Baron, die op 17 oktober verschijnt. De gehele EP is nu al te beluisteren via Spotify.

Bronnen: Kicking the Habit, Botanique

Nieuw begin

Het was weer eens zo ver: mijn veranderdrang kwam boven. Het begon allemaal met de verandering van bloggen in het Engels naar bloggen in het Nederlands. Toen las ik mijn oude berichten door en bedacht ik me dat mijn invalshoek in twee jaar tijd nogal veranderd is. Waar het begon als een wirwar aan onderwerpen wil ik me nu meer richten op media en cultuur.

Een nieuwe taal, een nieuwe invalshoek, dus een vernieuwde blog. Omdat al het werk van twee jaar wat zonde is om weg te gooien is mijn oude blog nog terug te vinden op dreamdancer1990.blogspot.com.