Muziekjaar 2013: Maart

Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb. Op mijn blog vind je bovendien een bericht over de releases van het eerste kwartaal.  

Deze maand bespreek ik David Bowie, Woodkid, Black Rebel Motorcycle Club, Bastille, Phosphorescent en Mozes and the Firstborn.

David Bowie - The Next Day
Mijn oordeel over dit album is niet gebaseerd op nostalgie, ouder werk of de reputatie van David Bowie. Ik ben namelijk (bijna) helemaal onbekend met dit muzikale fenomeen. Uiteraard ken ik overbekende nummers als 'Heroes', 'Let's Dance' en 'Changes', maar buiten de grote hits heb ik geen idee welke nummers nog meer voorkomen in zijn oeuvre. Allereerst een opmerking over zijn stem, want ik moet eerlijk toegeven dat die op zijn 66e nog erg goed is. Sommige nummers, zoals 'The Stars (Are Out Tonight)', doen me niet zoveel, maar andere nummers, zoals 'You Feel So Lonely You Could Die', kan ik dan wel weer waarderen. Voorlopig pakt het album me nog niet helemaal, maar dat gebeurt misschien nog wel met meer luisterbeurten. Misschien moet ik me toch maar eens verdiepen in zijn vele albums.
Favoriet nummer: 'I'd Rather Be High'

Woodkid - The Golden Age 
Een aparte stem, donkere teksten en veel bombasme. Deze combinatie kan maar één ding betekenen: het debuutalbum van Woodkid is eindelijk uit. Het lange wachten wordt op een briljante manier beloond. Elk nummer op het album wordt begeleid door een orkest en koor. Woodkid´s muziek is bombastisch zonder uit de bocht te vliegen en volgt daarin de lijn van singles 'Iron', 'Run Boy Run' en 'I Love You'. Ik kijk er naar uit om deze bijzondere artiest live aan het werk te zien. Dat moet muzikaal en visueel een hoogstandje worden.
Favoriet nummer: 'I Love You', met een eervolle vermelding voor 'Conquest of Spaces'

Black Rebel Motorcycle Club - Specter at the Feast 
Het begin van Spector at the Feast klinkt niet zoals we gewend zijn van Black Rebel Motorcycle Club. De eerste nummers zijn trager dan we gewend zijn en dat blijkt een reden te hebben: deze nummers zijn een ode aan de overleden vader van bassist en zanger Robert Levon Been. 'Let the Day Begin' is een cover van The Call, de band van vader Michael Been. De tweede helft van het album is weer ouderwetse donkere rock 'n roll. Het is even wennen, deze combinatie van rustige en harde nummers. Knap dat de band ondanks het nieuwe geluid, vooral door de zang, nog steeds te herkennen is. Desondanks zet ik toch liever het vorige album Beat the Devil's Tattoo aan.
Favoriet nummer: 'Rival'

Bastille - Bad Blood
Het debuutalbum van deze jonge band uit Londen staat vol met aanstekelijke liedjes, maar het is verschrikkelijk overgeproduceerd. Waar een rauw randje het geheel interessant had kunnen houden, blijft het album nu niet hangen. Het is een radiogevoelige plaat en de band zal op 3FM vaak gedraaid worden, maar aan mij is het niet echt besteed.
Favoriet nummer: 'Pompeii'

Phosphorescent - Muchacho
Met Phosphorescent heb ik altijd het probleem gehad dat hun muziek teveel vervalt in een brij. Een nummer als 'Hej, Me I'm Light' vind ik prachtig, maar een heel album uitzitten is vaak een behoorlijke opgave. Wellicht is dit meer een probleem van het genre 'roots' in het algemeen dan van de band zelf. Hoe dan ook kan ook dit album mijn aandacht niet altijd vasthouden. Sommige nummers zijn prachtig, maar anderen kabbelen teveel door. Voor liefhebbers van roots is dit absoluut een aanrader, maar anderen kunnen het naar mijn idee beter bij losse nummers houden.
Favoriet nummer: 'Song for Zula'

Mozes and the Firstborn - Mozes and the Firstborn
Een Nederlandse band met Engelse allure, dat omschrijft Mozes and the Firstborn wel aardig. 'I Got Skills' is de eerste single van het album en die wordt grijsgedraaid op de radio. Niet gek, want het refrein heeft een hoog meezinggehalte. De garagerock met vleugjes indie klinkt, op wat schoonheidsfoutjes in de uitspraak na, niet Nederlands. De jonge twintigers hebben wat weg van the Stones. Het rammelt op een prettige manier en doet denken aan de tijd van de cassettebandjes. Weer helemaal retro dus, maar wel lekker. Een band om in de gaten te houden.
Favoriet nummer: 'Peter Jr.'

Muziek in de schijnwerpers #5: Brittany Howard & Ruby Amanfu

Sommige artiesten lijken gemaakt te zijn om ooit een duet op te nemen. Dit geldt zeker voor Brittany Howard en Ruby Amanfu. Twee zangeressen met bijzondere stemmen, die elkaar perfect aanvullen. 

Jack White's Third Man Records heeft weer een nieuw interessant project gelanceerd. Dit keer is het een single van twee zangeressen die niet direct een belletje doen rinkelen. Schijn bedriegt, want Brittany Howard is de veelgeprezen zangeres van Alabama Shakes en Ruby Amanfu is te horen in 'Love Interruption' van Jack White. Het lijkt een gewaagde keuze om deze twee vrouwen een duet op te laten nemen, maar ze klinken verbazingwekkend goed samen. Op 12 maart verscheen de single 'I Wonder', een cover van Rodriguez, met als b-side 'When My Man Comes Home', een cover van Memphis Minnie. Het is te hopen dat er in de toekomst meer materiaal van deze dames verschijnt.

Luister ook:

Alabama Shakes - Boys & Girls

Ruby Amanfu - The Simple Sessions

Herman Koch - Het Diner

'Wanneer ik een definitie zou moeten geven van geluk, dan is het deze: het geluk heeft aan zichzelf genoeg, het heeft geen getuigen nodig.'

Bron: Goodreads

In het begin van Het Diner spreekt Paul over geluk. Sinds korte tijd is het gezin van Paul niet meer gelukkig. De oorzaak is iets wat Paul's zoon en de zoon van zijn broer Serge gedaan hebben. De broers gaan met hun vrouwen uit eten om te bespreken hoe ze deze situatie gaan oplossen.

Paul Lohmann is werkloos en heeft samen met zijn vrouw Claire één zoon: Michel. Zijn broer Serge Lohmann staat op het punt om gekozen te worden als nieuwe minister-president. Hij is getrouwd met Babette en hun zoon Rick is even oud als Michel. Daarnaast hebben ze een geadopteerde zoon genaamd Beau.

Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Paul. Het boek is opgedeeld in aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en digestief, met tenslotte een epiloog genaamd fooi. Het boek volgt dus het verloop van een diner. Terwijl in de tegenwoordige tijd de meest exclusieve en veel te dure gerechten op tafel verschijnen, krijgen we door middel van flashbacks steeds meer informatie over wat er in de verleden tijd gebeurd is.

De hamvraag van het boek is: hoe ver ga je om je geluk te herstellen? Hoe ver deze families gaan blijkt pas in de laatste hoofdstukken. Het einde is in ieder geval verrassend.

Het boek is een echte page-turner. Je nieuwsgierigheid wordt geprikkeld door de kleine hoeveelheden informatie die je krijgt. Hierdoor wil je verder lezen om te weten te komen wat er is gebeurd en wat er nog gaat gebeuren. Ik had één probleem met dit boek en dat is dat ik geen van de personages echt sympathiek vond. Dit heeft mijn waardering flink laten zakken. Desondanks kom ik uit op een ruime voldoende voor dit merkwaardige boek.