Muziekjaar 2013: Februari

Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb. Op mijn blog vind je bovendien een bericht over de releases van het eerste kwartaal.  

Deze maand bespreek ik Jacco Gardner, Foals, Eels, Unknown Mortal Orchestra, Nick Cave & The Bad Seeds en Atoms for Peace.

Jacco Gardner - Cabinet of Curiosities
Er waren al een handvol nummers op YouTube te vinden, maar het debuutalbum van de jonge Nederlander kwam deze maand uit. De verwachtingen waren hooggespannen, maar hij lost ze met gemak in. Barokpop, zo omschrijft hij zijn muziek zelf. Het is duidelijk dat hij een kunstenaar in de studio is. Elk nummer ademt oude muziek, zonder dat het ouderwets klinkt. Retro in een nieuw jasje zeg maar. Ik snap al die lovende kritieken uit binnen- en buitenland wel.
Favoriet nummer: 'Clear the Air'

Foals - Holy Fire
Na een aantal luisterbeurten durf ik te stellen dat dit album minder groovy is dan Total Life Forever. Uitzondering is 'My Number': dat nummer klinkt als vanouds. Het grootste deel van het album is harder en krachtiger dan we Foals ooit eerder hoorden, met als uitschieter 'Inhaler'. Alleen aan het eind is er ruimte voor rustige nummers. De band heeft zich opnieuw uitgevonden zonder het herkenbare eigen geluid uit het oog te verliezen. Een knap album!
Favoriet nummer: 'Inhaler'

Eels - Wonderful, Glorious
Eels is misschien wel de meest deprimerende band die ik kende. Beautiful Freak is wat mij betreft één van de mooiste sombere albums ooit gemaakt. Met dit album lijkt Eels echter definitief het deprimerende geluid achter zich te laten en klinkt de band zelfs opgetogen. Niet alle nummers zijn even vrolijk. En gelukkig maar, want er zijn weinigen die somberheid zo mooi kunnen verwoorden als E. Het meest wennen is het nummer 'Peach Blossom', dat gaat over de lente. De vrolijke, uptempo nummers zijn zeker niet verkeerd, maar het hoogtepunt van het album is toch een somber nummer. Wie weet is het een kwestie van wennen, maar vooralsnog hou ik toch het meest van een melancholische E.
Favoriet nummer: 'True Original' (niet beschikbaar op YouTube, dus een Spotify-link)

Unknown Mortal Orchestra - II
En daar is het zoveelste retrobandje. Maar dat doet deze band tekort, want wat is dit een aangename ontdekking. Er hangt een loom sfeertje over de zang en muziek. Dat zorgt ervoor dat het makkelijk weg luistert zonder dat het je in slaap wiegt. Het retro-effect is vrij kunstmatig, maar dat is in dit geval niet erg. De zanger heeft een bijzonder stemgeluid en dat onderscheidt de band van andere retrobands. Met Jacco Gardner is dit één van de interessantste retro acts van het moment.
Favoriet nummer: 'Swim and Sleep (Like a Shark)'

Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away
Ik kende Nick Cave als boze, hard uithalende zanger, maar maakte tot nu toe nog geen kennis met de verhalenverteller in hem. Op Push the Sky Away is een ingetogen Nick Cave te horen, die net als Tom Waits op zo'n manier vertelt/zingt dat je wel moét luisteren. Een fijne kennismaking, die vraagt om een verdieping in het vele andere werk van deze man.
Favoriet nummer: 'Jubilee Street'

Atoms for Peace - Amok
Eindelijk is daar het album van de supergroep bestaande uit Thom Yorke, Flea, Nigel Godrich, Joey Waronker en Mauro Refosco. En gelukkig hebben we niet voor niets lang gewacht, want dit album zit erg goed in elkaar. Radiohead werd de afgelopen jaren steeds elektronischer en Amok klinkt eigenlijk klinkt als een logisch vervolg op die verandering. De rock is verdwenen en de elektronica heeft zich uitgestrekt over het hele album. Het grote verschil met de laatste plaat van Radiohead is dat de bas een nog prominentere rol heeft gekregen. Om optimaal te kunnen genieten van het album is het dan ook een aanrader om de bas flink hard te zetten.
Favoriet nummer: 'Judge, Jury and Executioner'

Lincoln - Steven Spielberg

Weinig mensen leveren zoveel films af als Steven Spielberg. Lincoln is maar liefst de dertigste film met Spielberg in de rol van regisseur. De film gaat over president Abraham Lincoln, die de slavernij af probeert te schaffen en daarbij veel weerstand krijgt. 

Bron: Desimartini Movies

Terwijl in de Senaat met woorden gevochten wordt, sneuvelen buiten de deur talloze mensen door de Burgeroorlog tussen Noord en Zuid. Dit levert een interessante politieke spagaat op. Streef je je ideaal om de slavernij af te schaffen na, ook al gaat dat door de voortduring van de Burgeroorlog ten koste van vele mensenlevens? 

Lincoln kenmerkt zich door scherpe dialogen, intriges, politieke trucs en interessante anekdotes. Enige voorkennis van de Amerikaanse geschiedenis is een vereiste, want anders verdwaal je in de gesproken woorden. Spielberg geeft namelijk weinig ruimte aan uitleg en duiding, maar laat de dialoog letterlijk het verhaal vertellen. Dit geldt zowel voor het persoonlijke als voor het politieke verhaal van Abraham Lincoln.

Wie een actiefilm over de Burgeroorlog met af en toe een vleugje politiek verwacht komt bedrogen uit. Op enkele minuten na zien we amper iets van wat zich buiten het Witte Huis en de Senaat afspeelt. Wie een politiek getinte film over een van de grootste wetswijzigingen in de geschiedenis van de Verenigde Staten verwacht komt zeker niet bedrogen uit en krijgt als bonus een portret van één van de meest intrigerende presidenten die de Verenigde Staten ooit gehad hebben. 

Visueel is de film in bepaalde scènes een kunstwerk. De belichting en kadrering zijn goed gekozen en zorgen voor een sfeer die past bij de periode waarin de film zich afspeelt. Daniel Day-Lewis won in mijn ogen zeer terecht de Oscar voor beste acteur. Om niet uit zijn rol te vallen schijnt hij tussen de shots door ook aangesproken te willen worden met Mr. President. En het werkt, want wie hoort nog dat de beste man een Brit is en geen Amerikaan? Een eervolle vermelding voor Tommy Lee Jones, die een briljante rol speelt als heetgebakerde brompot. 

Bron: Desimartini Movies

Wanneer je met de juiste verwachtingen in de verhaalwereld stapt, zul je zeker niet teleurgesteld worden. Het is wel opletten geblazen, want het is bijna niet bij te houden wat er allemaal gezegd wordt. Ergens vind ik het jammer dat er niet iets meer aandacht besteed werd aan wat er buiten gebeurde, maar dat had de film misschien juist voorspelbaar gemaakt. De film is niet zo briljant dat hij de Oscar voor beste film had moeten winnen, maar is zeker het kijken waard. 

Street Art: The Story door Mobstr

Bron: Mobstr

Jacco Gardner @ Supermarkt, Den Haag

Volgens de (internationale) pers is Nederland een muzikaal wonderkind rijker. De 24-jarige Jacco Gardner bracht op 11 februari zijn debuutalbum Cabinet of Curiosities uit en heeft vooralsnog alleen nog maar lovende kritieken ontvangen. In Nederland zal dit concert vermoedelijk de laatste in een zaal van dit formaat zijn. De rest van de binnenlandse tour vindt plaats in grotere zalen en ook het buitenland staat op de planning.

In de studio bespeelde Gardner, op de drums na, alle instrumenten zelf. Live neemt hij ter ondersteuning Jos van Tol, Jasper Verhulst en Keez Groenteman mee. De laatste twee speelden samen met Gardner in Lola Kite. Deze bandervaring uit zich in goed afgestemd geluid en mooie samenzang. Gardner zelf tovert de klanken van bijzondere instrumenten, zoals die van een klavecimbel, uit zijn keyboard. Dit vormt samen met de galmende zang het belangrijkste ingrediënt van de psychedelische barokpop.

Het complete debuutalbum van Gardner komt aan bod en ook b-side ‘House of the Moon’ wordt gespeeld. De set bevat weinig afwisseling, maar dit wordt vooral veroorzaakt door het mooie geheel dat de nummers vormen. Toch zouden improvisatie en solo’s het concert nog beter kunnen maken. Een aantal fans heeft de tekst van ‘Watching the Moon’ op karton geschreven. Een gebaar dat zichtbaar op prijs wordt gesteld door Gardner.

De projecties op de achtergrond leveren een grote bijdrage aan de sfeer van de avond, hoewel bassist Verhulst af en toe vergeet ze met zijn Wiimote op tijd aan te zetten. Eén van de projecties is afkomstig uit de eerste verfilming van Alice in Wonderland uit 1903. De obscure en experimentele beelden sluiten naadloos aan op de muziek.

De sterke nummers ‘Clear the Air’, ‘The Ballad of Little Jane’ en ‘Where Will You Go’ vormen de afsluiting van de set. Het is jammer dat Gardner er niet voor gekozen heeft één van deze nummers te bewaren voor de toegift, die met onder andere ‘The One Eyed King’ voor een anticlimax zorgt. Een talent is Jacco Gardner absoluut, maar tijdens het optreden lijkt het soms alsof het album afgespeeld wordt. Met wat meer interactie zullen zelfs de laatste pratende mensen zwijgen en mogen we echt van een nieuw wonderkind spreken.

Bron: ROAR E-Zine

J.K. Rowling - Harry Potter en de Steen der Wijzen

'Het is niet goed om je te laten begoochelen door dromen en te vergeten te leven'    - Albus Perkamentus

Bron: Goodreads

Vermoedelijk ben ik de één van de weinigen die opgegroeid is in de periode van de Harry Potter boeken, maar ze nog nooit gelezen heeft. Vroeger leken de boeken me niet echt iets voor mij en later dacht ik dat ze te kinderachtig zouden zijn. Het hoge gemiddelde op Goodreads bracht me aan het twijfelen. Een kinderboek moet haast wel tijdloos zijn wil het door volwassenen nog steeds hoog gewaardeerd worden. Het feit dat ik dit boek met veel plezier in minder dan 24 uur uitgelezen heb, bevestigt dit idee.

Buiten is het koud en ligt er sneeuw. Perfecter weer om je binnen op te sluiten en een boek van voor naar achter te lezen bestaat niet. Het niet te ingewikkelde en toch mooie taalgebruik zorgt ervoor dat je dit boek moeilijk weg kan leggen. Daar komt nog bij dat de wereld die J.K. Rowling schetst tot ieders verbeelding spreekt. Ik denk dat er weinig mensen zijn die gewonde eenhoorns, uilen als boodschappers en sullige reuzen niet kunnen waarderen, laat staan een spannende pot zwerkbal.

Het is ontzettend knap dat J.K. Rowling ook volwassenen weet te verrassen met de ontknoping van het verhaal. Ik had in ieder geval op bepaalde momenten een ander personage verwacht. Mijn eerste kennismaking met Harry Potter, want ook de films heb ik links laten liggen, smaakt naar meer. Harry Potter en de Steen der Wijzen is ondanks zijn kinderlijke voorkomen een tijdloos boek voor jong en oud. Ik kijk uit naar het volgende boek van de reeks.

Yann Martel - Het Leven van Pi

Angst is de enige echte tegenstander van het leven. Alleen angst kan het leven eronder krijgen. Het is een sluwe, verraderlijke vijand, en ik kan he weten. Angst kent geen fatsoen, geen respect voor wetten of overeenkomsten, geen genade. De angst zoekt je zwakste plek en vindt die met onfeilbaar gemak. 

Bron: Goodreads

Soms is het lastig een waardering voor een boek in woorden te vangen. Dat probleem heb ik met Het Leven van Pi. Het is praktisch onmogelijk iets inhoudelijks te zeggen over dit boek zonder te spoileren. Dus excuses als mijn bewoordingen wat vaag blijven. Liever dat dan de leeservaring van anderen verpesten.

Het verhaal van de Indiase Piscine Patel bestaat uit een bizarre opeenvolging van gebeurtenissen. Zijn familie besluit het land te verlaten en naar Canada te reizen. Het gevolg is dat een gedeelte van de dierentuin van Pi's vader samen met het gezin ingescheept wordt. Het schip vergaat en Pi komt wonder boven wonder terecht op een reddingsboot met een wel heel bijzonder reisgezelschap.

De introductie van het verhaal is wat langdradig. Gek genoeg wordt het pas echt interessant als Pi dagen achter elkaar op de enorme Grote Oceaan dobbert. Vanaf dat moment zuigt het verhaal je op en laat je pas aan het eind weer los. Het boek liet me achter met vragen over het waarheidsgehalte van dit bizarre levensverhaal. Ik denk dat de interpretatie van dit boek grotendeels afhankelijk is van je persoonlijkheid en levensvisie. Het Leven van Pi is een aanrader voor iedereen die van een goed geschreven boek houdt, wat je visie ook mag zijn.

John Boyne - Noah Barleywater Gaat Ervandoor

'Het is heel raar: ik klaag altijd als het tijd is om naar bed te gaan, en dan klaag ik nog meer als het tijd is om op te staan. Niet echt logisch toch?' 'Dat,' zei de oude man, terwijl hij met een vinger op de houten tafel trommelde, 'is een van de grote paradoxen van het leven.'

Bron: Goodreads

Tijdens mijn zoektocht naar een luchtig boek als afwisseling voor A Clash of Kings stuitte ik op Noah Barleywater Gaat Ervandoor. John Boyne is vooral bekend als schrijver van De Jongen in de Gestreepte Pyjama, een indrukwekkend kinderboek over de Tweede Wereldoorlog dat in 2008 verfilmd is.

In dit boek maken we kennis met de achtjarige Noah, die wegloopt van huis. Na van dorp naar dorp gelopen te hebben komt hij terecht bij een wonderlijke boom met een speelgoedwinkel. De sprookjesachtige eigenaar van de winkel vertelt zijn bijzondere verhaal en door zijn gesprekken met Noah komen we er achter waarom de jongen van huis weggelopen is. Een reden waar iedereen begrip voor kan hebben.

Ondanks het weinige aantal pagina's is het boek niet altijd even makkelijk om doorheen te komen. Er wordt veel gesproken en weinig beleefd in het boek, waardoor ik denk dat de meeste kinderen het niet interessant zullen vinden. De diepere laag in het boek maakt het voor volwassenen prima leesbaar. De manier waarop het verhaal van de personages stukje bij beetje verteld wordt, zorgt voor een goede waardering van mijn kant.

Een aanrader is het wel, maar ik zou vooral eerst De Jongen in de Gestreepte Pyjama lezen. Dat boek is namelijk vele malen mooier.