'Wanneer ik een definitie zou moeten geven van geluk, dan is het deze: het geluk heeft aan zichzelf genoeg, het heeft geen getuigen nodig.'
Bron: Goodreads |
Paul Lohmann is werkloos en heeft samen met zijn vrouw Claire één zoon: Michel. Zijn broer Serge Lohmann staat op het punt om gekozen te worden als nieuwe minister-president. Hij is getrouwd met Babette en hun zoon Rick is even oud als Michel. Daarnaast hebben ze een geadopteerde zoon genaamd Beau.
Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Paul. Het boek is opgedeeld in aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en digestief, met tenslotte een epiloog genaamd fooi. Het boek volgt dus het verloop van een diner. Terwijl in de tegenwoordige tijd de meest exclusieve en veel te dure gerechten op tafel verschijnen, krijgen we door middel van flashbacks steeds meer informatie over wat er in de verleden tijd gebeurd is.
De hamvraag van het boek is: hoe ver ga je om je geluk te herstellen? Hoe ver deze families gaan blijkt pas in de laatste hoofdstukken. Het einde is in ieder geval verrassend.
Het boek is een echte page-turner. Je nieuwsgierigheid wordt geprikkeld door de kleine hoeveelheden informatie die je krijgt. Hierdoor wil je verder lezen om te weten te komen wat er is gebeurd en wat er nog gaat gebeuren. Ik had één probleem met dit boek en dat is dat ik geen van de personages echt sympathiek vond. Dit heeft mijn waardering flink laten zakken. Desondanks kom ik uit op een ruime voldoende voor dit merkwaardige boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten