Nieuwe albums zijn altijd spannend: voldoen ze aan de verwachtingen, vallen ze tegen of verrassen ze de luisteraar juist? In 2013 zal ik aan het eind van elke maand met korte recensies een overzicht geven van de nieuwe albums die ik geluisterd heb. Op mijn blog vind je bovendien een bericht over de releases van het tweede kwartaal.
Deze maand bespreek ik The Veils, Torre Florim & Roos Rebergen, Iron and Wine en Cold War Kids.
The Veils - Time Stays, We Go
Time Stays, We Go opent meteen goed. Het oude, dreigende geluid lijkt weer een beetje terug te zijn. De rauwe randjes lijken wel weggepoetst en Finn Andrew's stem klinkt niet meer zo bezwerend als vroeger. Misschien moet ik proberen het eerste album, The Runaway Found, te laten voor wat het is en te genieten van The Veils anno nu. 'Birds' en 'Out from the Valley & Into the Stars' zijn fijne nummers en de rest van het album wordt met de luisterbeurt interessanter, maar ik moet eerlijk bekennen dat dit album me toch een klein beetje tegenvalt.
Favoriet nummer: 'Birds'
Torre Florim & Roos Rebergen - De Tweede Speeldoos
De Eerste Speeldoos kan ik wel dromen. Aanstekelijke muziek en teksten die recht uit het hart komen vormen een interessant muzikaal project. De totaal verschillende stemmen van Rebergen en Florim vormen een opmerkelijk goede combinatie. Deze maand verscheen de nieuwe EP. De teksten zijn ontstaan uit gesprekken met een groep acteurs met een verstandelijke beperking. De teksten komen weer recht uit het hart en zijn wederom de grootste kracht van deze samenwerking. Zinnen als 'met mijn vuist in de lucht en mijn kippenborst vooruit, reis ik alleen' en 'elk spel speel ik alleen, zo ben ik altijd nummer één' zorgen ervoor dat ik ook deze Speeldoos direct omarm. De eerste blijft wat mij betreft ongeëvenaard, maar dat maak deze niet minder leuk. Een aanrader!
Favoriet nummer: 'Geen Mens Helpt Mij de Winter Door'
Iron and Wine - Ghost on Ghost
Ik begin altijd met hoge verwachting te luisteren naar albums van Iron and Wine, maar bijna nooit worden deze verwachtingen ingelost. De reden? De briljante cover van 'Such Great Heights' van The Postal Service. Dat liedje is zo klein en doordringend gezongen dat geen enkel nummer daar meer aan lijkt te kunnen tippen. De meeste nummers van dit album zijn groovy en uptempo. Het gevolg is dat Iron and Wine in zijn rol als singer-songwriter mis. De magie gaat toch wat verloren als Samuel Beam, begeleidt door koortjes, blazers en een complete band, op een opgetogen manier zingt.
Favoriet nummer: 'Winter Prayers'
Cold War Kids - Dear Miss Lonelyhearts
Twee jaar geleden schreef ik op mijn toenmalige blog dat Mine is Yours van Cold War Kids een nieuw tijdperk inluidde, namelijk dat van een commerciële band die de middelmatigheid niet meer ontstijgt. Dit album is, op de draak van een single 'Miracle Mile' na, minder commercieel, maar ik mis nog steeds het bevlogene dat de band eerst had. Het enige wat het album nog redt, is de aparte stem van zanger Nathan Willett. De nummers blijven niet hangen en zijn niet bijzonder. Zonde, want het was zo'n leuke band. Het lijkt erop dat ze hun ziel hebben verkocht aan het grote publiek.
Favoriet nummer: 'Jailbirds'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten