Ben Caplan & The Casual Smokers imponeren met charisma

Merleyn was van Ben Caplan en zijn Casual Smokers. Of beter gezegd Smoker, want alleen de contrabassist was erbij. Ben's opmerkelijke uiterlijk en enorme volume zorgden voor een leuke sfeer, waarbij het publiek uit volle borst mee-lalala-de.

Bron foto: website Ben Caplan

De Canadees Ben Caplan is een indrukwekkende verschijning: een grote bos krullen en een enorme baard doen de aanschouwer vergeten dat hij een twintiger is. Hij maakt met zijn Casual Smokers muziek die niet makkelijk in te delen is. Het heeft wat weg van folk, maar ook gipsy lijkt een grote inspiratiebron te zijn. Ben’s belangrijkste instrument is zijn doorleefde whiskystem en de beste man heeft zo’n volume dat een microfoon eigenlijk overbodig is. Verder speelt hij gitaar, banjo en melodica. De drummer staat volgens Ben nog in Canada op een verkeerd vliegveld, dus de enige meegereisde Casual Smoker is de contrabassist Ronald.

Vanaf het eerste moment weet Ben met zijn charisma het publiek mee te krijgen. Wat wil je als je een concert begint met de opmerking dat het nu al het beste concert ooit is, omdat er een fles whisky klaar staat. Het werkt ook in zijn voordeel dat hij de moeite heeft genomen wat Nederlands te leren, zoals “alsjeblieft”, “ik speel de banjo” en “nog een liedje”. Als Ben het publiek oproept mee te zingen, doet men dit dan ook uit volle borst. Ben is verbaasd: “And they told me the people in Holland don’t like to sing-a-long!”

Na een aantal nummers knapt een van de snaren van Bens gitaar. Geen probleem, hij speelt gewoon verder op de banjo. Enkele nummers later lijkt het toch een probleem te worden en last hij een pauze in om zijn gitaar te maken. Na de pauze lijkt het concert wat in te kakken. De nummers beginnen steeds meer op elkaar te lijken en de aandacht van het publiek verslapt. Ondanks dat weet Ben met zijn grapjes de sfeer er goed te houden. De afsluiter brengt het enthousiasme van voor de pauze weer terug. Het publiek zingt vrolijk mee met het nummer Conduit, dat niet zou misstaan in een kroeg vol zeelui. Het publiek vraagt om “nog een liedje” en de mannen spelen dit maar al te graag. Daarna nemen ze onder luid applaus toch echt afscheid van Nijmegen.

Al met al was het een opmerkelijk concert, vooral door de pauze van twintig minuten. De muziek is origineel en Ben Caplan heeft zijn bijzondere stem goed onder controle. Een nadeel is dat de muziek soms wat veel op elkaar lijkt, waardoor het moeilijk is de aandacht erbij te houden. Dit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door het enthousiasme en de verhalen van Ben. Hij is en blijft een aparte verschijning, maar muziek maken kan de beste man!

Bron: 3VOOR12 Arnhem-Nijmegen